Pleegmoeder: 'Zo voor Kerst denk ik nog vaak terug aan Almata'

Het was voor ons in november 2016 een moeilijke periode. Ons gezin had een heel moeilijk jaar doorgemaakt omdat het niet goed ging met onze pleegzoon Mike.*

 

Mike had veel boze buien en kon soms agressief reageren. Hij had de diagnose autisme gekregen en had in zijn zeer jonge kinderjaren veel meegemaakt waardoor hij een trauma had. En dan ook nog eens de puberteit erbij. Heel veel waardoor wij behoorlijk knel kwamen te zitten en hoe goed we ook ons best deden het was gewoon niet meer te doen om in te spelen en om te gaan met het gedrag dat Mike liet zien.
Wat hadden we een verdriet want wij hielden en houden zielsveel van Mike. Toch was het op dat moment het beste om hem uit huis te plaatsen en een behandeling te regelen. Je verstand zegt dat het de juiste keuze is maar je hart schreeuwt: nee hou hem thuis!

Mike werd eerst geplaatst bij een gespecialiseerde instelling voor jongeren met autisme. Hier ging het volledig fout omdat Mike na een korte periode niet meer mee wilde werken aan het programma en de therapie. Gelukkig kon Mike terecht bij Almata. Dit was voor hem in het begin heel moeilijk want hij wilde daar niet zijn. Hij wilde maar een ding en dat is naar huis.

‘Altijd met respect’

Na de eerste week had hij al snel door dat hij zich aan regels moest houden en dat er dan een toekomst was. Er was een behandelplan en we hadden gezamenlijk overleg waarbij Mike altijd betrokken werd. Hij wist aan welke doelen er gewerkt werd. Meneer Joost was zijn mentor. Hij was heel duidelijk en begripvol. Beetje bij beetje kon hij daar zijn vertrouwen vinden. Hij kreeg een signaleringsplan waarin alle verschillende kanten van Mike aandacht kregen. De gezonde kant en de blije kant maar ook de gekwetste en boze kant en de strenge en razende kant.

Hij leerde omgaan met het gedrag dat bij de verschillende kanten hoort. Ook wij als ouders kregen daar uitleg over. Er waren veel gesprekken en Mike volgde individuele therapie en groepsmomenten. Heel veel maar altijd met respect voor Mike en zijn situatie en binnen een duidelijk gestructureerd kader.
Wat waren wij blij dat Mike mee op verlof kon in de Kerstperiode omdat wij dan al jaren met onze hele familie ergens in een Kersthuis samen zijn. Wat was het heerlijk om hem op te halen en wat was het moeilijk om hem weer terug te brengen. Maar al snel kwam er meer verlof en  ging het beter en beter. Het was super dat Mike na een behandelperiode van 9 maanden uiteindelijk weer thuis kon komen en hoe fijn was het om nog begeleiding thuis te krijgen de eerste maanden.

En nu met Kerst 2019 voor de deur zijn wij al weer volop plannen aan het maken voor de vakantie in het Kersthuis waar we weer met de familie naar toe gaan. En gelukkig is onze Mike erbij en geniet hij met volle teugen van zijn leven. Hij zit lekker in zijn vel en heeft duidelijke toekomstplannen.
We hebben allemaal beter leren omgaan met wat wel en niet kan. Want het hebben van autisme én een trauma én wonen in een pleeggezin is best pittig. Maar als je op de juiste knoppen weet te drukken kom je een heel eind verder maar geldt dat niet voor ons allemaal?

Ik ben blij dat wij goede hulp hebben gekregen want dat was echt nodig.

Een fijne Kerst gewenst. 

* op verzoek is vanwege de privacy gekozen voor een pseudoniem